Ik heb een droom. Een droom van een aanbouw. Geen Versailles, geen futuristisch architectenwonder – gewoon een paar meter extra, een plek voor de eettafel waar je niet steeds je heup stoot als je langsloopt. Maar voordat de eerste steen gelegd mag worden, moet ik door het heilige poortje van de gemeente: de vergunning.
En daar begint de komedie. Of eigenlijk de tragedie. Ik diende mijn aanvraag netjes in, inclusief plattegrond, gevelaanzicht en waarschijnlijk meer papieren dan er ooit nodig waren om de Deltawerken te bouwen. Vervolgens kreeg ik een keurig bericht: “Uw aanvraag is in behandeling.”
In behandeling. Alsof mijn vergunning een zeldzame tropische ziekte is die eerst onderzocht moet worden door een team van specialisten. Af en toe log ik in op het Omgevingsloket, alleen om te zien of er iets veranderd is. Nee hoor. Mijn aanvraag staat nog steeds gezellig te niksen in het digitale niemandsland.
De gemeente heeft acht weken, zeggen ze. Acht weken! Inmiddels zit ik daar ver overheen. Ik begin me af te vragen of ze mijn aanvraag gebruiken als onderzetter tijdens de koffiepauze. Of misschien wordt er een soort interne pubquiz mee gespeeld: Raad de aanvrager!
Intussen staat mijn aannemer met de handen in het haar. Elke dag dat de gemeente niks doet, schuift hij weer een ander klusje naar voren. Straks is hij in 2030 pas beschikbaar. En ik? Ik loop door mijn woonkamer, wijs een denkbeeldige muur aan en zeg tegen bezoek: “Hier, dáár komt het straks allemaal.” Ik voel me net een kind dat opschept over een fiets die hij nog moet krijgen.
Het mooiste vind ik de standaardzin: “Wij doen ons best uw aanvraag zo spoedig mogelijk te behandelen.” Spoedig mogelijk, ja ja. In gemeentetaal betekent dat: ergens tussen nu en de volgende ijstijd.
Dus beste gemeente, als u dit leest: ik wacht. Al veel te lang. Ik heb geen paleis nodig, geen torenflat, geen megalomaan project. Alleen een aanbouw. Zet er een stempel op, schuif mijn map uit die la, en maak mij – en mijn kat, die reikhalzend uitziet naar zijn nieuwe zonnige hoekje – eindelijk gelukkig.
Of zeg het gewoon eerlijk: er is helemaal geen vergunning. Er is alleen een grote gemeentelijke tombola. En ik? Ik heb blijkbaar nog steeds niet het winnende lot.
Leuk of toch niet