Nou, vergeet het maar. Tegenover mij zat een jongen zo hard te bellen dat je kon afvragen waarom hij überhaupt nog een telefoon nodig had. Zijn relatieproblemen waren in één klap ook de mijne. Links van me trok iemand zijn schoenen uit. Serieus, wie besluit in de trein om zijn voeten even te laten luchten? Ik keek om me heen, hopend dat iemand hem erop zou aanspreken, maar iedereen deed alsof hun neus bloedde – al konden ze die beter dichthouden.
En toen kwamen we aan bij Sloterdijk. De coupé werd overspoeld door een groep feestgangers die hun eigen bierblikjes-borrel meebrachten. Ze zongen voetballiederen alsof ze in de Johan Cruijff Arena zaten. Mijn noise-cancelling oortjes? Vergeet het. Dit was surround sound, eerste rang.
Net toen ik dacht: oké, nog even doorbijten, bijna op Centraal, klonk de omroep. “Beste reizigers, door een seinstoring staat deze trein voorlopig stil. Excuses voor het ongemak.” Het collectieve gezucht in de coupé was bijna synchroon. Alsof we allemaal tegelijk dachten: ja hoor, dit ook nog.
En daar zat ik dan. Met mijn boek dat ongelezen op schoot lag, mijn oortjes die machteloos tegen het kabaal protesteerden, en de geur van een onbekende reizigersvoet in mijn neus.
De romantiek van treinreizen naar Amsterdam? Soms zit ’m dat vooral
0 Reacties